Vaak denken mensen aan een bad hair day, maar dat komt niet eens in de buurt. Maar denk je in dat je als vrouw wakker wordt en ‘s ochtends in de spiegel kijkt en er kijkt een man terug.
Je zelfbeeld krijgt een enorme deuk. Je vrouwelijkheid ligt dan volledig in puin.
Je gaat een rouwproces in vanwege het verlies van je mooie haar, van het beeld wat je van jezelf had, van je zorgeloze leven.
Want hoe moet je naar je werk? Je kunt je collega’s zo toch niet onder ogen komen? Je gaat toch ook niet naakt naar je werk of zonder je kunstgebit in? Je kunt zo niet eens boodschappen gaan doen.
Je kunt je wel ziek melden, maar hoe lang dan? Een bedrijfsarts zal al snel zeggen dat je niet ziek bent en moet gaan werken.
Stress verergert haaruitval meestal, maar na het haaruitval heb je nog veel meer stress. Er zijn ook vrouwen die zo een depressie induiken.
Je gaat voor hulp naar de arts en die begint je dan te verzekeren dat het niet levensbedreigend is. Lief bedoeld, maar dat was bepaald niet het eerste waar je je druk over maakte. Je komt voor een oplossing, maar dan wordt het vaag. En het kan maanden duren.
Dat geeft alleen maar meer stress, want hoe moet dat dan?
De snelste manier om je hoofd weer te bedekken met haar is door een pruik/haarwerk te kopen. Maar om je eigen haarkleur en kapsel te krijgen zal dat moeten worden besteld en dan ben je zo een week verder. En dan moet je wel spaargeld hebben want het wordt steeds duurder en er wordt steeds minder vergoed.
En als je nog geen partner hebt en je gaat denken aan daten, dan zakt de moed je in de schoenen.
Hoe moet dat dan? Ook al draag je een pruik, die zal je toch een keer af moeten zetten, bijvoorbeeld als je gaat slapen. Ik ken genoeg mensen met een pruik die zeggen dat ze niet durven daten en dan maar alleen blijven.
Ik had deze blog al geschreven voordat Will Smith een comedian op zijn gezicht sloeg vanwege een rotopmerking over de alopecia van zijn vrouw. En ik hoop dat mensen nu wat beter kunnen invoelen wat het is door de publiciteit die dat heeft gegenereerd.