Ik ben gelukkig eerst getrouwd en daarna kreeg ik pas last van alopecia androgenetica, maar ik denk wel vaak aan mensen die wat dat betreft minder gelukkig zijn. Aan kinderen die al heel jong hun haar verliezen door alopecia areata en die maar moeten zien hoe ze dan hun schooltijd doorkomen en hun puberteit. Ik kan me weinig ergers voorstellen.
Er circuleert een filmpje op internet over een meisje zonder haar dat bij haar eerste date in een restaurant haar haar afdoet. Bijzonder moedig vind ik dat, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. En dan vraag je je af: wanneer vertel je over je haarproblemen? Bij je eerste date, bij de tweede of de derde? Voordat je met elkaar naar bed gaat? Voor het trouwen/samenwonen of erna?
Mannen hebben het iets makkelijker. Behalve dat een kaalgeschoren hoofd ook stoer kan lijken en maatschappelijk geaccepteerd is, kunnen zij een toupet vastplakken en de kapper kan het zo knippen dat het keurig overloopt in hun resterende haar. Waardoor ze effectief geen probleem meer hebben, want bij alles wat ze doen blijft hun haar keurig zitten en niemand die weet dat ze veel minder hebben dan ze lijken te hebben.
Maar vrouwenhaarwerken slijten veel harder als je ze vastplakt en dag en nacht draagt. Zeker als ze lang en van echt haar zijn, zijn ze te kostbaar om er zo mee om te gaan. En bovendien werkt het niet als je nog haar hebt, ook al is het heel dun. Dan kun je niet plakken. Dan zou je dat resterende haar af moeten scheren, maar dat is voor veel vrouwen een brug te ver. Maar dan heb je dus een haarwerk wat je ‘s avonds moet afzetten en dat is lastig als je relatie nog heel pril is.
Ik vergelijk een haarwerk altijd met een kunstgebit. Het is een hulpmiddel en als je het uitdoet zie je er niet uit, dus dat doe je niet in het openbaar. En het gaat ook niemand iets aan dat je het hebt. Een kunstgebit doe je ‘s nachts ook uit. Maar het taboe is toch net iets kleiner volgens mij. Ik geloof niet dat er mensen wakker liggen om te bedenken wanneer ze hun nieuwe liefde gaan vertellen dat ze een kunstgebit dragen. Dus dan maar net als met een kunstgebit niets zeggen en in het begin met je haarwerk op slapen? Of niet blijven slapen na de liefde? En dan pas wat vertellen als je zeker bent van je relatie? Het kan tenslotte zo zijn dat als iemand je heeft leren kennen en liefhebben dat die het minder erg vindt als blijkt dat je haar afneembaar is. Of wil je het risico niet lopen dat je dan keihard op je hart wordt getrapt en vertel je het liever na de eerste date als je nog niet zoveel liefde in iemand hebt geïnvesteerd? Met het risico dat die iemand je vele andere goede kwaliteiten nog niet kent en niet verder dan de buitenkant kan kijken.
Zou het een reden zijn om geen haarwerk te dragen? Zodat iedereen gelijk ziet wat hij krijgt en je niets hoeft uit te leggen?
Zou het een reden zijn om maar niet te daten? Om je het te moeilijk vindt en niet gekwetst wilt worden?
Ik heb geen antwoorden alleen maar vragen. En antwoorden zijn ook lastig te krijgen, want in het openbaar zul je weinig mensen horen toegeven dat het bij hen speelt. En het is ook lastig om vooraf te zeggen hoe je zal reageren wanneer je te horen krijgt dat je nieuwe lief iets minder perfect is dan ze eruit ziet.
Afgelopen zondag hebben we ons 25-jarig huwelijksfeest gevierd en toen moest ik weer denken aan hoe blij ik nog steeds ben dat ik 25 jaar geleden nog geen last had van mijn alopecia androgenetica. En dat ik dat iedereen gun.